maszyna poetycka                                                                                                            © 1982  

Maszyna powstawała w erze przed-komputerowej. Miała to być tablica wyświetlająca teksty non-stop. Jeden element świetlny wyświetlacza miała stanowić jarzeniówka  
o długości 50 cm. A zatem wyświetlacz miał mieć 1 metr wysokości i 6 metrów długości. Punktem wyjścia miał być elektroniczny generator szumu. System elektronicznych liczników i zatrzasków (latch) miał wyświetlać w miejsce liczb - litery. 
Zaprojektowany został wyświetlacz samogłosek i spółgłosek. Ich miejsce miało być stałe. Losowane byłyby przerwy, t.j. brak litery jako podział serii liter na słowa.
Rym miał być realizowany poprzez kopiowanie trzech ostatnich liter co drugi wiersz.
Wykonana Maszyna powinna być podłączona do sieci elektrycznej i pracować non-stop. Powinna pracować w takim tempie, aby umożliwić swobodne czytanie tekstu. 
Przyjmując 3 sekundy na jedną linijkę tekstu, można twierdzić z dużym prawdopodobieństwem, że pierwsze wylosowane zdanie powtórzy się za około 300 lat.

Maszyna fizycznie nie zaistniała. Jej działanie zasymulowane zostało rzutami kostki do gry.

 Później, w erze komputerowej powstał elektroniczny model maszyny.

Gramofon Wojciech Bruszewski Szklanki

Wyświetlacz samogłosek

Wyświetlacz spółgłosek 

Główny układ kontroli maszyny.



Zobacz:  Nowe Słowa  i  Sonety