Eadweard Muybridge prosi o zatrzymanie koni.
Są już w pobliżu zdrojowego kurortu Calistoga w Napa Valley, 60 mil na północ od San Francisco. Ładny kawałek drogi. Wyruszyli po południu. Jest noc. Znajdują się w bezludnej okolicy skąpo oświetlonej światłem Księżyca. Fotograf wysiada z dorożki i zwraca się do woźnicy.

-          Chcę wypróbować rewolwer. Czy konie nie spłoszą się od huku wystrzału?

-          Nie Panie. Proszę strzelać.

Woźnica silniej ściąga lejce i czeka. Wokół same winnice. Potężny Muybridge kieruje spluwę na pobliską kępę winorośli i daje ognia. Konie skaczą do przodu, ale woźnica umiejętnie osadza je w miejscu.

-          Dziękuję.

Muybridge chowa broń do kieszeni, wsiada do dorożki i każe się wieźć przed dom Larkinsa. 

* 

Jadą jeszcze pół godziny. Dwa lata wcześniej, na prośbę Dyrektora Central Pacific Railroad, pana Lelanda Stanforda wykonał serię zdjęć ogiera imieniem Occident. Pan Stanford był ciekaw, czy koń w galopie odrywa od ziemi wszystkie cztery kopyta. Wykonane w Sacramento zdjęcia Occidenta nie były udane. Muybridge użył wtedy dwunastu kamer z migawką własnej konstrukcji. Teraz rozważa użycie dwudziestu czterech kamer. Zastanawia się, jak automatycznie wyzwolić ich migawki synchronicznie, jedna po drugiej i w bardzo krótkich interwałach czasu.

Dorożka zatrzymuje się przed domem majora. W ciemnościach na tle rozgwieżdżonego nieba widać zarys budynku. Okoliczne winnice wytwarzają przyjemny mikroklimat. Z odgłosów można wnioskować, że w domu ma miejsce ostra alkoholowa balanga. Panie piszczą. Panowie głośno pokrzykują.

Muybridge podchodzi do ganku, który stanowi oprawę drzwi wejściowych. Głośno puka i robi kilka kroków w tył.
Wnętrze domu Harrego Larkinsa oświetlone jest lampami naftowymi. Z okien parteru na podwórze pada żółte światło. Oko ludzkie ma cudowną zdolność adaptacji. Obiektywnie słabe naftówki, przy braku innych porównawczych źródeł światła, zachowują się jak reflektory. Światła dorożki, prostokąty okien i tarcza Księżyca pełnią w tej scenie rolę małych „szczeniaków”, średnich „piątek” i „dziesiątek”, oraz wielkich „brutali”, znanych później w studiach Metro-Goldwyn-Mayer w nie tak znów odległym i w czasie i w przestrzeni Hollywood.

Drzwi otwierają się. Staje w nich major Harry Larkins. Ciemna sylwetka na tle jasno oświetlonych ścian w głębi domu. W dłoni trzyma cygaro. Między jednym sztachem a drugim żar cygara rysuje przed nim regularną figurę. Bywalcy kawiarni Szkockiej we Lwowie odczytaliby w niej znak nieskończoności. Z głębi domu dobiegają śmiechy i brzęk zastawy. Goście Larkinsa raczą się miejscowym Cabernetem.
Muybridge, pod światło, nie widzi rysów twarzy majora za to Larkins bardzo dobrze widzi siwą brodę, wielki kapelusz i jeszcze większy brzuch fotografa. Muybridge jest płasko oświetlony żółtym światłem padającym od okien i z otwartych drzwi. Delikatną, niebieskawą kontrą Księżyc obrysowuje mu kształt kapelusza.

-          Dobry wieczór. Czy pan major Harry Larkins? - pyta tubalnym głosem fotograf.

Larkins mruży oczy, zaciąga się dymem cygara i zwleka chwilę z odpowiedzią. Dobrze wie, kto go odwiedza. Prędzej czy później do tego spotkania musiało dojść. Patrzy na wielkiego chłopa, który przy powitaniu nie wyjął ręki z kieszeni. Uspokaja go widok dorożki i dorożkarza.

-          Tak, to ja - mówi bardzo powoli Harry Larkins i ponownie zaciąga się dymem, - a z kim mam przyjemność?

-          Nazywam się Eadweard Muybridge. Przywożę odpowiedź na pański list, jaki był pan uprzejmy wysłać do mojej żony, Flory.

Fotograf wyciąga rewolwer.  

/.../